Njen suprug Bajro je ukopan ranije. Preživio je njen treći sin i tri kćeri.
Mersida Ferhatović, sestra Mehe i Mirsada, rekla je da su njih dvojica zajedno odvedeni iz kuće, te da su i ubijeni zajedno.
Šećira Ferhatović istakla je da oni nisu nikom ništa bili krivi, niti su bili naoružani, a da su iza sebe ostavili malu djecu.
Mirsadov sin Muhamed je imao četiri godine kada mu je ubijen otac, a danas naglašava da o tome ne voli da misli jer ga obuzimaju negativne emocije.
– Život mi je time poremećen i nikada neću moći nadoknaditi taj gubitak – rekao je Muhamed Ferhatović.
Fatima Ferhatović, supruga ubijenog Mirsada, navela je da je u vrijeme kada su se dešavala ubistva donesena odluka da samo žene i djeca mogu napustiti Vlasenicu, dok muškarcima između 16. i 65. godine to nije bilo dozvoljeno.
– Nakon toga su nas odvojili i mi smo otišli u autobus. Tada sam zadnji put vidjela muža – kazala je Fatima Ferhatović.
Današnja 16. kolektivna dženaza i ukop obavljeni su za 21 žrtvu, a njih 18 je ukopano na mezarju “Rakita”. Jedna od žrtava je reekshumirana i premještena iz porodičnog na mezarje “Rakita”, dok su tri osobe ukopane u vlaseničkom mezarju “Močila”.
Kolektivnu dženazu je predvodio muftija tuzlanski Vahid ef. Fazlović. Rekao je da se 27 godina čekalo na dženazu, da i ove žrtve konačno nađu smiraj. Od 1992-1995 godine ubijeno je više od 2.500 Bošnjaka, među kojima su bila djeca, žene i stari. Muftija Fazlović je rekao da su istina, pravda i čuvanje vrijednosti života pravi put.
Na mezarju “Rakita” do sada je ukopano ukupno 389 žrtava, a u mjesnim mezarjima oko 1.200. Još se traga za oko 1.000 Vlaseničana.
Za ratne zločine u tom dijelu BiH osuđeni su Dragan Nikolić zvani Jenki, Predrag Bastah zvani car i Gora Višković zvani Vjetar. Ostali zločinci i dalje se kreću gradom gdje ih sreću porodice žrtava.